تا دیر نشده از بدىها باید پشیمان شد و جبرانِ مافات نمود.
گاهى پشیمانى، سودى ندارد، پس درست زندگى كنیم.
پشیمانىِ دیگران را بىارزش جلوه ندهیم و از آن، درست و بجا استفاده كنیم.
رمزِ توبه واقعى و حقیقى در پشیمانى واقعى از كردههاىِ بد است.
مثلِ خداوند، با پشیمانها برخورد كنیم، یعنى، هم آنها را ببخشیم و هم براىِ دوباره نو شدن كمكشان كنیم.
پشیمانى، خجالت ندارد و هیچ وقت براىِ آن، دیر نیست به بهانههاى واهى، پشیمانى را نپوشانیم.
انسان، ممكن الخطاء است، پس، نفسِ پشیمانى براىِ كسى عیب نیست بلكه، حُسن هم هست؛ چرا كه او به اشتباهِ خویش پى برده است.
انسانِ مؤمن طورى زندگى مىكند كه دچار پشیمانى نشود.
با استعانت از خداوند و استفاده از تجربیّات دیگران طورى زندگى كنیم كه پشیمان نشویم.
پشیمانى، شجاعت است. چون اقرار به اشتباهِ گذشته و تصمیم بر جبرانِ گذشته است.