«عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفَیْضِ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) عَنِ الْمُتْعَةِ فَقَالَ نَعَمْ إِذَا كَانَتْ عَارِفَةً قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَإِنْ لَمْ تَكُنْ عَارِفَةً قَالَ فَاعْرِضْ عَلَیْهَا وَ قُلْ لَهَا فَإِنْ قَبِلَتْ فَتَزَوَّجْهَا وَ إِنْ أَبَتْ وَ لَمْ تَرْضَ بِقَوْلِكَ فَدَعْهَا وَ إِیَّاكُمْ وَ الْكَوَاشِفَ وَ الدَّوَاعِیَ وَ الْبَغَایَا وَ ذَوَاتَ الْأَزْوَاجِ فَقُلْتُ مَا الْكَوَاشِفُ فَقَالَ اللَّوَاتِی یُكَاشِفْنَ وَ بُیُوتُهُنَّ مَعْلُومَةٌ وَ یُؤْتَیْنَ قُلْتُ فَالدَّوَاعِى قَالَ اللَّوَاتِى یَدْعُونَ إِلَى أَنْفُسِهِنَّ وَ قَدْ عُرِفْنَ بِالْفَسَادِ قُلْتُ فَالْبَغَایَا قَالَ الْمَعْرُوفَاتُ بِالزِّنَا قُلْتُ فَذَوَاتُ الْأَزْوَاجِ قَالَ الْمُطَلَّقَاتُ عَلَى غَیْرِ السُّنَّة؛(204) محمّد بن فیض گوید: از امام صادق(علیه السلام) از متعه پرسیدم كه آیا حلال است یا نه؟ فرمود: آرى امّا با زنى عارفه (یعنى امامى مذهب كه متعه را بشناسد). عرض كردم: قربانت گردم، اگر عارفه نبود چه؟ فرمود: ایمان و یا متعه را به او عرضه كن و به او بگو، اگر پذیرفت پس با وى ازدواج كن و اگر نپذیرفت و به سخن تو راضى نشد رهایش كن، و زنهار از فاشكنندگان، و به خودخوانندگان، و زنان معروفه، و شوهرداران. عرض كردم: مقصود از فاششدگان كیانند؟ فرمود: آنان كه كارشان علنى شده و خانههایشان داراى علامت است، و مردم آنجا مىروند. عرض كردم: خوانندگان به خود كدامند؟ فرمود: زنانى كه مردان را به خود دعوت كنند و به تبهكارى معروفند. عرض كردم: زنان معروفه كدام باشند؟ فرمود: آنان رسماً فاحشگى كنند. عرض كردم: مراد از زنان شوهردار چیست؟ فرمود: زنان مطلّقهاى كه به غیر از دستور شرع طلاق گفته شدهاند.»