«لَا یُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا لَهَا مَا كَسَبَتْ وَ عَلَیهَا مَا اكْتَسَبَتْ رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذْنَا إِن نَّسِینَا أَوْ أَخْطَأْنَا رَبَّنَا وَ لَا تَحْمِلْ عَلَیْنَا إِصْرًا كَمَا حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِینَ مِن قَبْلِنَا رَبَّنَا وَ لَا تُحَمِّلْنَا مَا لَا طَاقَةَ لَنَا بِهِ وَ اعْفُ عَنَّا وَ اغْفِرْ لَنَا وَ ارْحَمْنَا أَنتَ مَوْلَئنَا فَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَفِرِینَ؛(1802) خداوند هیچ كس را، جز به اندازه تواناییش، تكلیف نمىكند. (انسان،) هر كار (نیكى) را انجام دهد، براى خود انجام داده و هر كار (بدى) كند، به زیان خود كرده است. (مؤمنان مىگویند:) پروردگارا! اگر ما فراموش یا خطا كردیم، ما را مؤاخذه مكن! پروردگارا! تكلیف سنگینى بر ما قرار مده، آن چنان كه (به خاطر گناه و طغیان،) بر كسانى كه پیش از ما بودند، قرار دادى! پروردگارا! آنچه طاقت تحمل آن را نداریم، بر ما مقرّر مدار! و آثار گناه را از ما بشوى! ما را ببخش و در رحمت خود قرار ده! تو مولا و سرپرست مایى، پس ما را بر جمعیّت كافران، پیروز گردان!»