«فَإِذَا قَضَیْتُم مَّنَسِكَكُمْ فَاذْكُرُواْ اللَّهَ كَذِكْرِكُمْ ءَابَاءَكُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِكْرًا فَمِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ رَبَّنَا ءَاتِنَا فِى الدُّنْیَا وَ مَا لَهُ فِى الاَخِرَةِ مِنْ خَلَقٍ؛ وَ مِنْهُم مَّن یَقُولُ رَبَّنَا ءَاتِنَا فِى الدُّنْیَا حَسَنَةً وَ فِى الاَخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنَا عَذَابَ النَّارِ؛ أُوْلَئكَ لَهُمْ نَصِیبٌ مِّمَّا كَسَبُواْ وَ اللَّهُ سَرِیعُ الحِسَابِ؛(997) و هنگامى كه مناسكِ (حج) خود را انجام دادید، خدا را یاد كنید، همانند یادآورى از پدرانتان (آن گونه كه رسم آن زمان بود) بلكه از آن هم بیشتر! (در این مراسم، مردم دو گروهند:) بعضى از مردم مىگویند: «خداوندا! به ما در دنیا، (نیكى) عطا كن!» ولى در آخرت، بهرهاى ندارند. و بعضى مىگویند: «پروردگارا! به ما در دنیا (نیكى) عطا كن! و در آخرت نیز (نیكى) مرحمت فرما! و ما را از عذابِ آتش نگاه دار! آنها از كار (و دعاى) خود، نصیب و بهرهاى دارند و خداوند، سریع الحساب است.»