«قِیلَ أَوْحَى اللَّهُ إِلَى دَاوُدَ(علیه السلام) تَخَلَّقْ بِأَخْلَاقِی إِنِّی أَنَا الصَّبُورُ وَ الصَّابِرُ إِنْ مَاتَ مَعَ الصَّبْرِ مَاتَ شَهِیداً وَ إِنْ عَاشَ عَاشَ عَزِیزاً وَ اعْلَمُوا أَنَّ الصَّبْرَ عَلَى الْمَطْلُوبِ عُنْوَانُ الظَّفَرِ وَ الصَّبْرَ عَلَى الْمِحَنِ عُنْوَانُ الْفَرَج؛(2249) روایت شده به داود پیغمبر(صلى الله علیه و آله) وحى رسید كه اخلاق خود را مانند اخلاق من گردان و همانا یك قسمت از اخلاق من این است كه من بسیار شكیبایم و انسان شكیبا و صابر اگر در حال صبر بمیرد، شهید مرده است و اگر زنده بماند، عزیز است بدانید كه صبر كردن بر آنچه كه نفس از انسان میخواهد سرلوحه پیروزیست و شكیبائى بر محنتها سرلوحه فرج و گشایش است.»