«عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ إِنَّ اللَّهَ یُمَجِّدُ نَفْسَهُ فِی كُلِّ یَوْمٍ وَ لَیْلَةٍ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ فَمَنْ مَجَّدَ اللَّهَ بِمَا مَجَّدَ بِهِ نَفْسَهُ ثُمَّ كَانَ فِی حَالِ شِقْوَةٍ حُوِّلَ إِلَى سَعَادَةٍ فَقُلْتُ لَهُ كَیْفَ هُوَ التَّمْجِیدُ قَالَ تَقُولُ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ رَبُّ الْعَالَمِینَ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْعَلِیُّ الْكَبِیرُ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ مَلِكُ یَوْمِ الدِّینِ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَكِیمُ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ بَدْءُ كُلِّ شَیْءٍ وَ إِلَیْكَ یَعُودُ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ لَمْ تَزَلْ وَ لَا تَزَالُ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ خَالِقُ الْخَیْرِ وَ الشَّرِّ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ خَالِقُ الْجَنَّةِ وَ النَّارِ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْأَحَدُ الصَّمَدُ لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ. وَ لَمْ یَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا یُشْرِكُونَ أَنْتَ اللَّهُ الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ لَكَ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى یُسَبِّحُ لَكَ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَكِیمُ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْكَبِیرُ الْكِبْرِیَاءُ رِدَاؤُك؛(1419) زرارة بن اعین از امام(علیه السلام) روایت كرده است كه: پروردگار عالم در هر روز و هر شب، سه بار خود را مىستاید، و اگر كسى خدا را بستاید بدان گونه كه خود به تمجید خویش پرداخته است چنانچه گرفتار بدبختى و شقاوت باشد، سعادت و نیكبختى نصیب او مىگردد. زراره گوید، عرض كردم: تمجید الهى چگونه است؟! فرمود بگو: خداى یگانه توئى و جز تو خدائى نیست كه پروردگار جهانیان باشد. خداى یگانه توئى و جز تو خداى بخشنده و مهربانى نیست. خداى یگانه توئى و جز تو خدایى بلند مرتبه و بزرگ نباشد. خداى یگانه توئى و جز تو صاحب روز جزا نیست. خداى یگانه توئى و جز تو خداى آمرزنده و مهربانى نباشد، خداى یگانه توئى و جز تو خداى مقتدر و غالب و دانائى نیست. خداى یگانه توئى و جز تو خدایى نیست، هستى هر چیز از تو است و بازگشت همه به سوى تو. خداى یگانه توئى و جز تو خدایى نیست كه همیشه بوده و خواهى بود. خداى یگانه توئى و جز تو نیست كه آفریننده خوبیها و بدیها باشد. خداى یگانه توئى و جز تو خدائى نیست كه آفریننده بهشت و دوزخ باشد. خداى یگانه توئى و جز تو خداى یكتا و بىنیازى نیست، خدائى كه نه از كسى زاده شده و نه كسى از او زاییده و هیچ همتائى براى او متصوّر نیست. خداى یگانه توئى و جز تو خدایى نیست، تویى آن پادشاه پاك از هر عیب و منزّه از هر خطا، امان دهنده و ایمنكننده، سلامت بخش، شاهد و حافظ مخلوقات، پیروز و مسلّط و مقتدر و باعظمت و صاحب كبریا، آن خدائى كه منزّه است از هر چه بدان شرك ورزند و براى او انباز قرار دهند. تویى خداوند یگانه خلّاق و شكافنده دانهها و تصویرگر شكلها، تمام نامهاى نیكو از آن تو است، آنچه در آسمان و زمین است به تسبیح تو مشغول است و توئى خداى حكیم و مقتدر و پیروز، تویى خداى یگانه، و خدائى جز تو نیست كه بلند قدرى، و كبریاء تنها زیبنده تو است.»