«عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ إِنَّ الصِّیَامَ لَیْسَ مِنَ الطَّعَامِ وَ الشَّرَابِ وَحْدَهُ ثُمَّ قَالَ قَالَتْ مَرْیَمُ- إِنِّی نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً أَیْ صَوْماً صَمْتاً وَ فِی نُسْخَةٍ أُخْرَى أَیْ صَمْتاً فَإِذَا صُمْتُمْ فَاحْفَظُوا أَلْسِنَتَكُمْ وَ غُضُّوا أَبْصَارَكُمْ وَ لَا تَنَازَعُوا وَ لَا تَحَاسَدُوا قَالَ وَ سَمِعَ رَسُولُ اللَّهِ(صلى الله علیه و آله) امْرَأَةً تَسُبُّ جَارِیَةً لَهَا وَ هِیَ صَائِمَةٌ فَدَعَا رَسُولُ اللَّهِ(صلى الله علیه و آله) بِطَعَامٍ فَقَالَ لَهَا كُلِی فَقَالَتْ إِنِّی صَائِمَةٌ فَقَالَ كَیْفَ تَكُونِینَ صَائِمَةً وَ قَدْ سَبَبْتِ جَارِیَتَكِ إِنَّ الصَّوْمَ لَیْسَ مِنَ الطَّعَامِ وَ الشَّرَابِ قَالَ وَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) إِذَا صُمْتَ فَلْیَصُمْ سَمْعُكَ وَ بَصَرُكَ مِنَ الْحَرَامِ وَ الْقَبِیحِ وَ دَعِ الْمِرَاءَ وَ أَذَى الْخَادِمِ وَ لْیَكُنْ عَلَیْكَ وَقَارُ الصِّیَامِ وَ لَا تَجْعَلْ یَوْمَ صَوْمِكَ كَیَوْمِ فِطْرِك؛(1210) ابوعبداللَّه صادق(علیه السلام) گفت: روزه گرفتن، تنها به خویشتن دارى از نوشیدن و خوردن نیست. مریم (مادر عیسى(علیه السلام) ) گفت: «من نذر كردهام كه براى خداى رحمان روزه باشم». یعنى، جز به ستایش خداى رحمان، دهان خود را باز نكنم. اگر روزه گرفتید، زبان خود را حفظ كنید، چشم خود را فرو بندید، نزاع مكنید، حسد مورزید، رسول خدا(صلى الله علیه و آله) شنید كه یكى از بانوانش با دهان روزه خادم خود را دشنام مىدهد. فرمود تا برایش خوراكى حاضر كنند و بعد به آن خانم گفت: میل كنید. خانم گفت: من روزه دارم. رسول خدا(صلى الله علیه و آله) به او گفت: «چگونه روزهاى كه خادم خود را دشنام مىدهى؟ روزه گرفتن فقط با دهان بستن از خوراك و آب نیست». ابوعبد اللَّه(علیه السلام) فرمود: هر گاه روزه گرفتى و دهان خود را از نوشیدنى و خوردنى بستى، باید گوش و چشم تو نیز از حرام و ناشایسته بسته شود: بحث و جدل مكن، خادمت را با نیش زبان آزار مده، آرامش و وقارى كه ویژه روزهدارى است، از دست مده، مبادا روز روزهات مانند روزهاى دیگر باشد.»