هنگامی که یک طبیب روحانی، این بیماری اخلاقی را از طریق آثار و نشانههایش (مانند بر سر و صورتزدن، انگشت به دندان گزیدن، ناله و فریاد کشیدن، با کجخُلقی و خشونت با دیگران صحبت کردن، با زن و فرزند خود بدرفتاری نمودن و حداقل زبان به شِکوِه گشودن) تشخیص داد، برای درمان دست به کار میشود و از راههای مختلف اقدام میکند!