بسیاری از محیطها به طور طبیعی غفلتزاست. مجالس غافلین و بطّالین (بیهودهکاران)، جلسات لهو ولعب، خانههای پُر زرق و برق و اشرافی، انسان را به سوی غفلت میکشاند؛ حتّی بسیاری از شهرها در دنیای امروز، مبدّل به کانون غفلت و فساد شده است.
یکی از راههای رهایی از چنگال غفلت ترک شرکت در اینگونه جلسات و اماکن و هجرت از شهرهای آلوده به فساد است؛ در غیر این صورت، رهایی از دیو غفلت بسیار مشکل است.
امام سجّاد علیه السّلام در دعای ابوحمزه، به هنگام مناجات با خدا در بیان یکی از عوامل سلب توفیق، عرض میکنند: أو لعلّک رأیتنی آلف مجالس البطّالین فبینی و بینهم خلّیتنی؛ شاید مرا علاقهمند به مجالس غافلین دیدی و مرا در میان آنها رها ساختی.
این سخن را با حدیثی از امیرمؤمنان علی علیه السّلام پایان میدهیم: احذر منازل الغفلة و الجفاء و قلّة الاعوان علی طاعة اللّه؛ از منزلگاهای غفلت و خشونت و جایی که یار و مددکاری بر اطاعت خدا ندارید، بپرهیز.(573)