بدیهی است آرزوهای دراز، انسان را به آنچه ندارد و شاید هرگز به آن نمیرسد دلبند میسازد، به همین دلیل آنچه را از نعمتهای الهی در دست دارد کوچک میشمرد و نسبت به آن بیاعتناست و این کفران نعمت، پیامدهای شومی در دنیا و آخرت برای او دارد.
در حدیثی از مولای متّقیان امیرمؤمنان علی علیه السّلام میخوانیم: تجنّبوا المنی فأنّها تذهّب ببهجة نعم اللّه عندکم، و تلزم استصغارها لدیکم، و علی قلّة الشّکر منکم؛ از آرزوهای دراز بپرهیزید که زیبایی نعمتهای الهی را از نظر شما میبرد و آنها را نزد شما کوچک میکند و به کمی شُکر (و کفران نعمت) از سوی شما منتهی میشود!(282)