قضیهاى را خود من از چند نفر افراد موثق درباره مرحوم آیت اللّه العظمى حاج سید احمد خوانسارى شنیده ام. نقل مىكنند كه ایشان كسالتى داشتند و باید معده ایشان را عمل جراحى مىكردند. طبیعتاً باید بیهوشى انجام مىگرفت تا بتوانند عمل جراحى را انجام دهند. مرحوم آیت اللّه خوانسارى بر اساس احتیاطى ابا داشتند كه بیهوش شوند. از این رو گفته بودند كه بدون بیهوشى عمل جراحى را انجام دهند! هرچه گفته بودند، نمىشود، مىخواهند شكم را پاره كنند و بعد هم دوباره بدوزند، حتماً باید بیهوش شوید؛ ایشان فرموده بودند، شما كارى نداشته باشید و بدون بیهوشى عمل را انجام دهید! گویا محل انجام عمل، بیمارستانى در شیراز بوده است. به هر حال، سرانجام پزشكان بدون بیهوشى ایشان را عمل مىكنند، شكم را پاره مىكنند و قسمتى از معده را بیرون مىآورند و دوباره شكم را مىدوزند و بخیه مىكنند! در طول این مدت، حضرت آیت اللّه خوانسارى هیچ عكس العملى كه كوچك ترین نشانى از درد و ناراحتى باشد از خود نشان نمىدهند! پزشكان باور نمىكردهاند كه چنین چیزى واقعاً ممكن باشد. ابتدا كه چاقو را گذاشتند فكر مىكردند الآن ایشان دست و پا مىزند و فریاد مىكشد. اما با كمال تعجب مىبینند ایشان هیچ عكس العملى نشان نمىدهند.
نقل مىكنند كه آن بزرگوار در تمام طول عمل جراحى، توجهش را به ساحت مقدس پروردگار معطوف مىكند، به گونهاى كه كاملاً از خودش و دنیاى پیرامونش غافل مىشود! كسى كه در حین عمل جراحى مىتواند اینچنین توجه خود را متمركز در ساحت قدس ربوبى كند قطعاً در حال نماز هم مىتواند چنین كارى را انجام دهد. به هر جهت، این گونه كارها شدنى است و ما باید همت كنیم و از خداى متعال نیز بخواهیم كه چنین لذت ها و مقام هایى را نصیب ما نیز بفرماید.
( صفحه 313)