(95) وَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الَّذِینَ کَذَّبُواْ بَِایَتِ اللَّهِ فَتَکُونَ مِنَ الْخَسِرِینَ
وهرگز از کسانی که آیات الهی را تکذیب کردند، مباش که از زیانکاران خواهی بود.
نکتهها:
در آیهی قبل، از شک در قرآن نهی کرد، در اینجا از تکذیب آیات. چه بسا اگر شک برطرف نشود، سرانجام به تکذیب بیانجامد.
همهی تحلیلها و پاسخهایی که در آیهی قبل دربارهی «شک» مطرح شد، اینجا هم مطرح است، چون تکذیب، بدتر از شکّ است. آیات و احادیث بسیاری از یقین پیامبر خبر میدهد. پس مقصود و مخاطب این نهیها مردمند، نه شخص پیامبر. کسی که از یقین او انسانهایی به یقین رسیدهاند، چگونه ممکن است خودش دچار شک یا تکذیب گردد؟!
پیامبر با آنکه معصوم است، امّا بارها در قرآن مورد خطاب و هشدار قرار گرفته است تا بدین وسیله به مردم هشدار داده شود و آنان حساب کار خود را بکنند. از جمله: (لاتکوننّ من المشرکین)**انعام، 14.***، (لاتکوننّ ظهیراً للکافرین)**قصص، 86.*** و (لایصدّنک عن آیات اللَّه بعد اذ انزلت الیک)**قصص، 87.***
پیامها:
1- خداوند به پیامبرش نیز هشدار داده است. (لاتکوننّ)
2- از دست دادن سرمایهی ایمان و رهبری پیامبران، خسارت است. (الخاسرین)