این سوره در سالهای آخر حضور پیامبرصلی الله علیه و آله در مکّه نازل شده است، سالهایی که به جهت وفات حضرت ابوطالب و حضرت خدیجه مسلمانان در شرایط بسیار سختی بسر میبردند.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: سورهی هود مرا پیر کرد.**تفسیر نمونه ؛ بحار، ج92، ص 198. ***زیرا آیهی استقامت در این سوره نازل شده است: (فاستقم کما امرت و من تاب معک)**هود، 112.*** همان گونه که به تو دستور داده شده پایداری و صبر کن و یاران تو نیز باید پایداری کنند. امّا بیصبری یاران پیامبر صلی الله علیه و آله آن حضرت را زجر میداد.
محتوای این سوره که یکصدوبیستوسه آیه دارد، تاریخ پیامبران و به خصوص حضرت نوح علیه السلام و توجّه به مسائل اعتقادی است. از دقّت در تاریخ انبیا استفاده میشود که حرکت انبیا یک جریان مستمر تاریخی است، نه یک حادثهی زودگذر. تاریخ پیامبران و اقوام آنان قانونمند است و مطالعهی آن رمز سقوط یا عزّت ملّتها را روشن میسازد و نشان میدهد که دین از جامعه جدا نیست و سرنوشت جامعه بستگی تمام به دین و آئین مردم آن جامعه دارد.
در این سوره پنج مرتبه نام حضرت هود علیه السلام آمده است که برابر با تکرار این نام در باقی قرآن است.
بِسْمِ اللَّه الرَّحْمنِ الرَّحِیِمِ
به نام خداوند بخشندهی مهربان.