(17) فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَی عَلَی اللَّهِ کَذِباً أَوْ کَذَّبَ بَِایَتِهِ إِنَّهُ لَا یُفْلِحُ الُْمجْرِمُونَ
پس کیست ستمکارتر از کسی که بر خدا دروغ بندد، یا آیات او را دروغ بشمارد؟ قطعاً مجرمان، رستگار نمیشوند.
نکتهها:
آیه، ادامهی پاسخ کسانی است که از پیامبر تقاضای تغییر و تبدیل قرآن را داشتند و این تقاضا، نوعی افترا بر خداوند به حساب آمده است. مشابه این آیه در موارد دیگری هم هست، از جمله: (وَمن اظلم ممّن افتری عَلی اللَّه کَذِباً و قالَ اُوحِیَ الیّ ولم یُوحَ الیه شیئٌ)**انعام،93 .*** که ادّعای دروغین وحی را دروغ بستن به خداوند شمرده است.
پیامها:
1- بزرگترین ظلم، ظلم فرهنگی، اعتقادی وتحریف آیات است. (من اظلم)
2- هرچه شخصیّت بزرگتر باشد، افترا بر او خطرناکتر است. (اظلم ممّن افتری علی اللَّه)
3- دینتراش ودینساز، با کافر در یک ردیف هستند. (افتری، کذّب)
4- بدعت، جرم است. (المجرمون)
5 - مبلّغ دینی اگر تفکّرات خود را به اسم دین بگوید، سزاوار تعبیراتی همچون (اظلم)، (لایفلح) و (مجرم) است.