(76) یَإِبْراهِیمُ أَعْرِضْ عَنْ هَذَآ إِنَّهُ قَدْ جَآءَ أَمْرُ رَبِّکَ وَإِنَّهُمْ ءَاتِیهِمْ عَذَابٌ غَیْرُ مَرْدُودٍ
(امّا از آنجا که فرمان قهر الهی در مورد قوم لوط حتمی بود، لذا فرشتگان در پاسخ به تقاضای شفاعت و تأخیر در عذاب به او گفتند:) ای ابراهیم! از این (تقاضا) صرفنظر کن، که به تحقیق فرمان قهر پروردگارت صادر شده و قطعاً عذاب غیر قابل برگشت به سراغ آنهاخواهد آمد.
نکتهها:
در آیهی 74، حضرت ابراهیم علیه السلام با فرشتگان در بارهی عذاب قوم لوط جدال کرد، در آیهی 76 میفرماید: ای ابراهیم! از این جدال و اصرار دستبردار. در میان این دو آیه که به جدال ابراهیم علیه السلام و تذکّر خداوند به او اشاره میکند، برای حفظ شخصیّت و مقام او و اینکه جدال او تنها بر اساس دلسوزی برای امّت است، نه انکار و یا چیز دیگر، در آیهی 75 میفرماید: ابراهیم علیه السلام حلیم و اوّاه و مُنیب است.
پیامها:
1- انبیا، دلسوزترین رهبران جامعهی بشری هستند، و با حلم و ناله وانابه، برای نجات مردم تلاش میکنند. (حلیم اوّاه منیب)
2- تذکّرات باید با حفظ مقام و شخصیّت افراد همراه باشد. (ان ابراهیم لحلیم اوّاه منیب)
3- شفاعت ابراهیم برای مردم، قبل از اطلاع او به قطعی شدن عذاب بوده است. (قد جاء امر ربّک)
4- عذاب الهی نیز در مسیر تربیت انسان است. (امر ربّک)
5 - گاهی شفاعت انبیا هم پذیرفته نمیشود. زمانی که فرمان حتمی خداوند صادر شد، هیچ مقامی نمیتواند مانع آن شود. (یا ابراهیم اعرض عن هذا)