(58) وَلَمَّا جَآءَ أَمْرُنَا نَجَّیْنَا هُوداً وَالَّذِینَ ءَامَنُواْ مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَ نَجَّیْنَهُم مِّنْ عَذَابٍ غَلِیظٍ
و زمانی که فرمان (قهر) ما آمد، هود و کسانی را که با او ایمان آورده بودند، به رحمت خود نجات دادیم و از عذاب سخت رهایشان ساختیم.
پیامها:
1- همان گونه که نزول عذاب به فرمان خداوند است، نجات از آن نیز به ارادهی اوست. (نجّینا)
2- پیامبران و یاورانشان از قهر الهی مصون هستند. (نجّینا هوداً و الذین آمنوا معه)
3- صرف ایمان به انبیا، کافی و کارساز نیست، بلکه همراه بودن و حمایت از آنان نیز لازم است. (معه)
4- سرچشمهی رحمت، اوست (رحمة منّا) امّا سرچشمهی قهر و غضب او عمل ماست. ( عذاب غلیظ) و نفرمود: «عذاب منّا»
5 - تکرار کلمهی نجات، شاید رمز آزادی از قهر خداوند در دنیا و آخرت باشد. (نجّینا)
6- بادها نیز مأموران الهی هستند. (امرنا)**امر الهی همان است که در سورهی فصّلت، آیهی 15 میخوانیم: (فارسلنا علیهم ریحاً صرصراً فی ایّام نحسات) ما باد تندی را در روزهای شومی فرستادیم.***