(34) قُلْ هَلْ مِن شُرَکَآئِکُم مَّن یَبْدَؤُاْ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ قُلِ اللَّهُ یَبْدَؤُاْ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ فَأَنَّی تُؤْفَکُونَ
بگو: آیا از معبودهایی که شما شریک خدا قرار دادهاید، کسی هست که بتواند آفرینش را ایجاد و آغاز کند و سپس آن را باز گرداند؟ بگو: (فقط) خداوند، آفرینش را آغاز میکند و سپس باز میگرداند. پس چرا (از حقّ) بازگردانده میشوید؟!
پیامها:
1- خداوند شیوهی بحث و جدل با مشرکان را به پیامبرش میآموزد. (قل)
2- شریک خدا، جز ساختهی اوهام بشری نیست. (شرکائکم)
3- هستی حادث و پدیده است. (یبدؤا الخلق)
4- ملاک پرستش دو چیز است: یکی توانایی بر پدید آوردن و دیگری قدرتِ برپا کردن دوبارهی آن. (یبدؤا... ثمّ یعیده)
5 - قیامت بعد از انقراض دنیا پدید میآید. (یبدؤا... ثمّ یعیده)
6- هستی به سوی مرگ و انقراض در حرکت است و سرانجام آن مرگ و نیستی است. (یبدؤا... ثمّ یعیده)
7- معاد و قیامت، همانند دنیا و جسمانی است. (ثمّ یعیده)
8 - شریکپنداری، نشانهی بیخردی است. (فانّی تؤفکون)