تربیت
Tarbiat.Org

تفسیر نور جلد 5
حاج شیخ محسن قرائتی

سوره توبه آیه 113

(113) مَا کَانَ لِلنَّبِیِّ وَالَّذِینَ ءَامَنُواْ أَن یَسْتَغْفِرُواْ لِلْمُشْرِکِینَ وَلَوْ کَانُواْ أُوْلِی قُرْبَی‏ مِن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَبُ الْجَحِیمِ
برای پیامبر و کسانی که ایمان آورده‏اند، سزاوار نیست که برای مشرکان، پس از آنکه برایشان آشکار گردید که آنان اهل دوزخند، طلب آمرزش کنند، هر چند خویشاوند آنان باشند.
نکته‏ها:
برخی مفسّران به بعضی روایاتِ جعلی از راویانِ ناسالم استناد کرده و این آیه را درباره‏ی ابوطالب دانسته‏اند! در حالی که دهها دلیل و روایت بر ایمان ابوطالب داریم. سعیدبن مسیّب که راویِ این روایت است، دشمن علی‏بن ابی‏طالب علیهماالسلام است و گناهِ ابوطالب هم این است که پدر علی علیه السلام است!
پیام‏ها:
1- پیامبر و دیگر مسلمانان، در برابر قانون یکسان‏اند. (ما کان للنّبی و الذین امنوا)
2- شرک، گناهی نابخشودنی است و حتّی استغفار پیامبر برای مشرکان بی‏اثر است. (ماکان... ان یستغفروا للمشرکین)
3- پیوندهای مکتبی، مهم‏تر از پیوندهای عاطفی است. نباید عواطف فامیلی بر مکتب غالب شود. (ما کان... ولو کانوا اولی قربی)
4- خویشاوندی با پیامبر، مانع دوزخ نیست. (ولو کانوا اولی قربی)