(113) مَا کَانَ لِلنَّبِیِّ وَالَّذِینَ ءَامَنُواْ أَن یَسْتَغْفِرُواْ لِلْمُشْرِکِینَ وَلَوْ کَانُواْ أُوْلِی قُرْبَی مِن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَبُ الْجَحِیمِ
برای پیامبر و کسانی که ایمان آوردهاند، سزاوار نیست که برای مشرکان، پس از آنکه برایشان آشکار گردید که آنان اهل دوزخند، طلب آمرزش کنند، هر چند خویشاوند آنان باشند.
نکتهها:
برخی مفسّران به بعضی روایاتِ جعلی از راویانِ ناسالم استناد کرده و این آیه را دربارهی ابوطالب دانستهاند! در حالی که دهها دلیل و روایت بر ایمان ابوطالب داریم. سعیدبن مسیّب که راویِ این روایت است، دشمن علیبن ابیطالب علیهماالسلام است و گناهِ ابوطالب هم این است که پدر علی علیه السلام است!
پیامها:
1- پیامبر و دیگر مسلمانان، در برابر قانون یکساناند. (ما کان للنّبی و الذین امنوا)
2- شرک، گناهی نابخشودنی است و حتّی استغفار پیامبر برای مشرکان بیاثر است. (ماکان... ان یستغفروا للمشرکین)
3- پیوندهای مکتبی، مهمتر از پیوندهای عاطفی است. نباید عواطف فامیلی بر مکتب غالب شود. (ما کان... ولو کانوا اولی قربی)
4- خویشاوندی با پیامبر، مانع دوزخ نیست. (ولو کانوا اولی قربی)