(35) أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَیهُ قُلْ إِنِ افْتَرَیْتُهُ فَعَلَیَّ إِجْرَامِی وَأَنَاْ بَرِی ءٌ مِّمَّا تُجْرِمُونَ
بلکه (مشرکان) میگویند: او (نوح یا محمّد)، آن (سخنان) را بر خداوند افترا بسته است. بگو: اگر من چیزی را به دروغ به خداوند نسبت دادهام، پس کیفرش بر عهدهی خودم خواهد بود و من از جرم شما (که گناهی را به من نسبت میدهید) بیزارم.
نکتهها:
«اِجرام» و «جُرم» در لغت به معنای چیدن میوهی نارس است و سپس به هر کار ناپسند و امر خلاف اطلاق شده است.
پیامها:
1- خداوند شیوهی پرسش و پاسخ و برخورد با مشرکان را به پیامبر میآموزد. (یقولون... قل...)
2- نسبتدادن مطالب خودساخته به خداوند، جرم وگناه است. (ان افتریته فعلیّ اجرامی)
3- هر کس مسئول عمل خویش است. (ان افتریته فعلیّ اجرامی)
4- از شرک باید برائت جست. (و أنا بریء)
5 - شرک جرم است. (ممّا تجرمون)