(104) قُلْ یَأَیُّهَا النَّاسُ إِن کُنتُمْ فِی شَکٍّ مِّن دِینِی فَلَآ أَعْبُدُ الَّذِینَ تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ وَلَکِنْ أَعْبُدُ اللَّهَ الَّذِی یَتَوَفَّکُمْ وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ
بگو: ای مردم! اگر از (درستی) دین من در شک و تردیدید، پس (بدانید که من) کسانی را که شما به جای خدا میپرستید، نمیپرستم، بلکه خدایی را میپرستم که جان شما را (در وقت مرگ) میگیرد و مأمورم که از مؤمنان باشم.
پیامها:
1- شکّ دیگران، باعث شک وتردید ما نشود. قاطعیّت، شرط رهبری است. (ان کنتم فی شکّ من دینی فلا اعبد...)
2- هرگونه سازش، مداهنه و انعطاف با کافران ممنوع است، باید جبههی کفر را از خود مأیوس سازیم. (فلا اعبد...)
3- دشمن حتّی در سران اسلام هم طمع دارد. پس باید برائت و تسلیمناپذیری خود را به صراحت اعلام کنیم. (فلا اعبد)
4- کسی که مرگ و حیات به دست اوست، سزاوار پرستش است. (اعبد الذی یتوفّاکم)
5 - با آنکه مرگ و حیات هر دو تنها به دست خداست، امّا این آیه، مرگ را مطرح میکند. زیرا مرگ، بهترین وسیلهی هشدار است. (الذی یتوفّاکم)
6- مشرکان، معبودهای خود را عاقل میپنداشتند. («الذین» برای عقلا میباشد)