(19) أَجَعَلْتُمْ سِقَایَةَ الْحَآجِّ وَعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ کَمَنْ ءَامَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْأَخِرِ وَجَهَدَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ لَا یَسْتَوُونَ عِندَ اللَّهِ وَاللَّهُ لَایَهْدِی الْقَوْمَ الظَّلِمِینَ
آیا آبرسانی به حاجیان و تعمیر مسجدالحرام را همانند (عملِ) کسی قرار دادهاید که به خدا و روز قیامت ایمان آورده و در راه خدا جهاد کرده است؟ این دو نزد خداوند یکسان نیست و خداوند گروه ستمگر را هدایت نمیکند.
نکتهها:
عباس، عموی پیامبر و شیبة به یکدیگر افتخار میکردند؛ عباس به آبرسانیِ خود به زائران خانهی خدا میبالید و شیبة به کلیدداری کعبه.
علی علیه السلام فرمود: ولی من با سنّ کم خود، به این افتخار میکنم که شما با جهاد و شمشیر من ایمان آوردید. عباس ناراحت شده نزد پیامبرصلی الله علیه و آله از علی علیه السلام شکایت کرد. این آیه نازل شد.**تفسیر نمونه ؛ کافی، ج 8، ص 204.***
علی علیه السلام بارها برای اولویّت خویش به این آیه استشهاد کرد، چرا که ایمان و جهاد، برتر از خدماتِ دورانِ شرک است که فاقد ارزش معنوی است.
پیامها:
1- عملزده نشویم، عمل بدون ایمان، سرابی پوچ و جسدی بیجان است. (اجعلتم سقایة الحاج... کمن آمن...)
2- رزمندگان مخلص برتر از دیگرانند، هر چند دیگران منشأ خدماتی از طریق مشاغل دیگر باشند. (اجعلتم سقایة الحاج ... کمن... جاهد فی اللّه)
3- برابر دانستن رزمندگانِ با ایمان با دیگران، مورد توبیخ و یکی از ظلمهای اجتماعی است. (اجعلتم... کمن... جاهد... القوم الظالمین)