(129) فَإِن تَوَلَّوْاْ فَقُلْ حَسْبِیَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ
پس اگر (از سخنان خداوند) روی گردان شدند، بگو: خداوند مرا کافی است، هیچ معبودی جز او نیست، تنها بر او توکّل کردهام و او پروردگار عرش بزرگ است.
نکتهها:
در آیهی قبل، سخن از رأفت ودلسوزی پیامبر بود، در این آیه میفرماید: مبادا کسی خیال کند که سوز، تلاش و رأفت آن حضرت به مردم به خاطر نیازِ به مردم بوده است، زیرا اگر همهی مردم از او اعراض کنند، خدا با اوست. همان گونه که اگر همهی مردم رو به خورشید کنند یا پشت به آن، هیچ اثری در خورشید ندارد.
امام صادق علیه السلام فرمود: مراد از «عرش عظیم»، «مُلک عظیم» است.**تفسیر نورالثقلین ؛ توحیدصدوق، ص 321.***
خدایی که نظام عظیم هستی را حفظ وتدبیر میکند، انسان کوچکی را نیز میتواند تحت الطاف خویش نگهداری کند.
امام حسین علیه السلام در دعای عرفه خطاب به خداوند عرض میکند:
«ماذا وَجَد مَن فَقدک و ماذا فَقَد مَن وجدک؟» هر که تو را ندارد، چه دارد؟ و هر که تو را دارد، چه ندارد؟
پیامها:
1- رویگردانی مردم از دین، نباید در ایمان و روحیّهی ما تأثیر گذارد.(فان تولّوا فقل حسبی اللَّه)
2- کسی که خدا دارد، چه کم دارد؟ (حسبی اللَّه)
3- توکّل بر خداوند، رمز غلبه بر مشکلات است. ( فان تولّوا فقل... علیه توکّلت)
«اَلحَمدُللَّهربّالعالَمیِن»