(100) وَ مَا کَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلاَّ بِاِذْنِ اللَّهِ وَ یَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَی الَّذِینَ لَا یَعْقِلُونَ
در حالی که هیچ کس جز به اذن و ارادهی الهی توفیق ایمان ندارد و خداوند پلیدی (تردید و کفر) را بر کسانی که نمیاندیشند مقرّر میدارد.
پیامها:
1- مردم نه مجبور به ایمانند (طبق آیهی قبل) و نه بدون هدایت و توفیق الهی، به ایمان آوردن موفّق میشوند.**«لاجبر و لاتفویض بل امر بین الامرین» بحار، ج 4، ص 197.*** (الاّ باذن اللّه)
2- کفر، پلیدی است. (رجس)
3- لطف الهی وتوفیق ایمان، شامل اهلخرد وتعقّل میشود وآنکه با اختیار خود فکر وتعقّل نکند، مشمول قهر الهی میشود. (ویجعل الّرجس علی الذین لایعقلون)
4- عقل سالم، زمینهساز ایمان است و بیایمانی، نشانهی بیخردی است. (...لایعقلون)