(103) إِنَّ فِی ذَلِکَ لَأَیَةً لِّمَنْ خَافَ عَذَابَ الْأَخِرَةِ ذَلِکَ یَوْمٌ مَجْمُوعٌ لَّهُ النَّاسُ وَذَلِکَ یَوْمٌ مَّشْهُودٌ
البتّه در این (یادآوریها،) نشانه (وعبرتی) است برای کسی که از عذاب آخرت بترسد. همانروزی که مردم را در آن گرد میآورند وآن روزی که (همه آنرا) مشاهده میکنند وبرای همه نمایان و مشهود است (وتمام اعمال و روحیّات هویدا میشود).
پیامها:
1- بیان داستان باید دارای جهت و هدف باشد.(لَایةً)
2- تنها کسانی که به آخرت ایمان دارند، داستانهای حقیقی قرآن را سرمشق خود میگیرند.(لایة لمن خاف عذاب الآخره)
3- خوف از قیامت (گرچه از روی یقین نباشد، بلکه براساس احتمال خطرباشد) سبب عبرت گرفتن میشود. (لایة لمن خاف عذاب الآخره)
4- اجتماع و حضور مردم در قیامت، امری اجباری است، نه اختیاری.(مجموع له الناس) نه «یوم یجمع الناس»
5 - روز قیامت، روز شهادت و گواهی است. هر کس و هر چیز، به سود یا ضرر دیگری گواهی میدهد وپردهها در آن روز کنار میرود.(مشهود)