(127) وَإِذَا مَآ أُنزِلَتْ سُورَةٌ نَّظَرَ بَعْضُهُمْ إِلَی بَعْضٍ هَلْ یَریکُم مِّنْ أَحَدٍ ثُمَّ انصَرَفُواْ صَرَفَ اللَّهُ قُلُوبَهُم بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَّا یَفْقَهُونَ
و هرگاه سورهای نازل شود، بعضی از آنان (منافقان) به بعضی دیگر نگاه کنند (و پرسند:) آیا کسی شما را میبیند؟ پس (مخفیانه از حضور پیامبر) خارج میشوند. خداوند دلهای آنان را (از حق) برگردانده است، زیرا آنان مردم نفهمی هستند.
نکتهها:
منافقان، از تذکّرهای آیات قرآن، هیچ تأثّری نمیپذیرند، مثل لامپ سوختهای که هرچه به برق متصّل کنند، روشن نمیشود.
پیامها:
1- منافقان، از افشای ماهیّت پلید خود دلهره و اضطراب دارند و بدنبال پنهانکاری هستند. (نظر بعضهم الی بعض هل یراکم من احد)
2- منافقان از نزول آیات الهی اکراه دارند. (نظر بعضهم الی بعض)
3- منافقان از جلسات قرآن میگریزند. (انزلت سورة... انصرفوا) دوری از قرآن، نشانهی نفاق و بیماردلی است.
4- قهر الهی به جهت روحیّهی هدایت گریزِ انسان است. (انصرفوا، صرف اللَّه...)
5 - دلیل اعراض از قرآن، نداشتن درک و فهم صحیح است. (قوم لایفقهون)