(46) وَإِمَّا نُرِیَنَّکَ بَعْضَ الَّذِی نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّیَنَّکَ فَإِلَیْنَا مَرْجِعُهُمْ ثُمَّ اللَّهُ شَهِیدٌ عَلَی مَا یَفْعَلُونَ
(ای پیامبر!) برخی از قهر و کیفری را که به کافران وعده میدهیم یا (در حال حیات تو) نشانت میدهیم، یا تو را از دنیا میبریم (و پس از تو به کیفر میرسند، به هر حال) بازگشت آنان به سوی ماست، سپس خداوند بر آنچه انجام میدهند، گواه است.
نکتهها:
کیفر برخی از کافران، در جنگهای بدر، حُنین، احزاب وفتح مکّه بود، وپس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله نیز دست خداوند برای کیفر باز است.
تأخیر عذاب مشرکان، دو مسئله را در پی داشت؛ یکی نگرانی پیامبر ودیگری بهانهگیری مشرکان که میگفتند: عذاب موعود کجاست؟ (که در دو آیهی بعد خواهیم خواند)
این آیه حکمت تأخیر عذاب را برای دلداری پیامبر ومردم بیان میکند که بازگشت همه به سوی ماست و ما برکارهای آنان گواهیم و مشرکان به بهانهگیری خود دلخوش نباشند.
حضرت علی علیه السلام فرمودند:
«اتّقوا معاصی اللّه فی الخلوات فانّ الشاهد هو الحاکم» از نافرمانی خداوند در پنهانی و خلوت نیز پرهیز کنید، زیرا شاهد، خود حاکم است.**بحار، ج73، ص364.***
پیامها:
1- خداوند به حساب کافران میرسد و کیفرشان میدهد، چه این زمان و چه زمان دیگر. پس مسلمانان از تأخیر قضای الهی نباید گرفتار یأس و نگرانی شوند. (وامّا نرینّک...او نتوفینّک فالینا مرجعهم)
2- وفات پیامبر اکرمصلی الله علیه و آله ، در حکم خداوند نسبت به کافران تأثیری ندارد. (اونتوفّینّک)
3- بازگشت همه به سوی خداست و هیچ کس را توان فرار از دادگاه عدل الهی نیست. (الینا مرجعهم)
4- خداوند گواه بر اعمال ماست. (اللّه شهیدٌ)