(108) وَأَمَّا الَّذِینَ سُعِدُواْ فَفِی الْجَنَّةِ خَلِدِینَ فِیهَا مَادَامَتِ السَّمَوتُ وَ الْأَرْضُ إِلَّا مَا شَآءَ رَبُّکَ عَطَآءً غَیْرَ مَجْذُوذٍ
و امّا کسانی که خوشبخت (و سعادتمند) شدهاند، پس تا آسمانها و زمین پابرجاست، در بهشت جاودانند، مگر آنچه پروردگارت بخواهد (این) عطایی قطع ناشدنی است.
پیامها:
1- عامل شقاوت و بدبختی انسانها، اختیار و خواست خودشان است، ولی سعادت آنها با توفیق الهی است. لذا برای شقاوت جمله (شَقُوا) و برای سعادت، عبارت (سُعِدوا) آمده است.
2- گرچه دست الهی در هر کاری باز است، حتّی برای بیرون کردن اهل بهشت از بهشت، (الاّ ما شاء ربک) امّا با توجّه به فراز آخر این آیه (عطاء غیر مجذوذ) و وعدههایی که در آیات دیگر داده شده، این کار را انجام نخواهد داد و وقتی کسی وارد بهشت شد، برای همیشه در آنجا خواهد ماند.