(11) إِلَّاالَّذِینَ صَبَرُواْ وَعَمِلُواْ الصَّلِحَتِ أُوْلَئِکَ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ کَبِیرٌ
مگر کسانی که (در سایهی ایمان واقعی،) اهل صبر وعمل صالح هستند، (نهبا رفتن نعمت مأیوس و نه با آمدن آن فخرفروشی نمیکنند.) برای آنان مغفرت وپاداشی بزرگ خواهد بود.
نکتهها:
تمام مواردی که قرآن از عمل صالح سخن به میان آورده، در کنار ایمان است، (آمنوا و عملوا الصالحات ) جز در این آیه که میفرماید: (صبروا و عملوا الصالحات) که البتّه مراد از صابران در این آیه نیز همان مؤمنان واقعی است، لکن چون در برابر افراد کمظرفیّت مطرح شده است، به جای «آمنوا» تعبیر به (صبروا) شده است.
صبر، تنها در برابر تلخیها نیست، بلکه در رفاه و شادی نیز باید صبر کرد وگرنه سبب طغیان انسان خواهد شد. چنانکه بنیاسرائیل وقتی از تحت سلطهی فرعون خارج شده و به رفاه و آزادی رسیدند، (جعلکم ملوکاً)**مائده، 20.*** طغیان کردند، به سراغ گوسالهپرستی رفتند و در برابر نهی از منکر هارون، تا مرز پیامبر کشی پیش رفتند. (وکادوا یقتلوننی)**اعراف، 150.***
پیامها:
1- صبر در برابر حوادثِ تلخ و شیرین زندگی، از بهترین مصادیق عمل صالح است. (صبروا و عملوا الصالحات)
2- مؤمن، نه یأس دارد ونه کفران وتفاخر، بلکه نشکن ومقاوم است. (صبروا)
3- عمل صالح، سبب پایدار شدن صبر است. (صبروا و عملوا الصالحات)
4- صبر و پایداری وسیلهی آمرزش گناهان است. (الذین صبروا ... لهم مغفرة)
5 - اگر بدانیم که چه پاداشی در انتظار ماست، صبر برای ما شیرین میشود. (الذین صبروا... لهم مغفرة و اجرٌ کبیر)
6- دفع خطر، مهمتر از جلب منفعت است. اوّل (مغفرة)، آنگاه (اجر کبیر)