(27) وَالَّذِینَ کَسَبُواْ السَّیَِّاتِ جَزَآءُ سَیِّئَةٍ بِمِثْلِهَا وَتَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ مَّا لَهُم مِّنَ اللَّهِ مِنْ عَاصِمٍ کَأَنَّمَآ أُغْشِیَتْ وُجُوهُهُمْ قِطَعاً مِّنَ الَّیْلِ مُظْلِماً أُوْلَئِکَ أَصْحَبُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَلِدونَ
و آنان که به دنبال کسب بدیها رفتند، به قدر همان بدیها مجازات دارند و غبار ذلّت و خواری آنان را فرا میگیرد. از قهر خداوند، پناه دهندهای ندارند، گویا چهرههایشان با پارههایی از شب تیره پوشانده شده است. آنان اهل دوزخند و در آن جاودانهاند.
نکتهها:
امام باقر علیه السلام فرمود: این آیه در مورد اهل بدعت وشبهات وشهوات است.**تفسیر نورالثقلین.***
«لیلِ مُظلم»، شبی است که از نور ماه هیچ خبری نیست که در هر ماه، یک شب چنین است. در مقابل «لیلِ مُقمِر» که مهتابش برای همه روشن است.
به قرینهی آیاتی همچون: (وجوه یومئذٍ علیها غبرة. ترهقها قترة. اولئک هم الکفرة الفجرة)**عبس، 40 - 42.*** و آیهی (فامّا الّذینَ اسودّت وجوههم أکفرتم بعد ایمانکم)**آلعمران، 106.*** میتوان گفت که در این آیه جملهی (اُغشیت وجوههم قطعاً من اللیل) نظر به کفّار دارد.
پیامها:
1- انسانها با اراده سراغ گناه میروند، نه به اجبار. (کسبوا)
2- رفتار خداوند با بدکاران، عادلانه است. (جزاء سیّئة بمثلها)
3- دنیا، سرای عمل و آخرت سرای پاداش است. (والذین کسبوا... جزاء)
4- تشویق باید بیش از تنبیه و مجازات باشد. دربارهی نیکان فرمود: (الحسنی و زیادة) و دربارهی بدکاران فرمود: (سیئةٌ بمثلها)
5 - روسیاهی مخصوص کفّار است، نه مؤمنان گنهکار. (ترهقهم ذلّة)
6- در قیامت، هم مجازات و تنبیه است، هم تحقیر و روسیاهی. (سیئة بمثلها، اغشیت وجوههم...)
7- راه فرار ونجات وشفاعت به روی کافران بسته است. (مالهممناللّهمنعاصم)