(72) قَالَتْ یَوَیْلَتَی ءَأَلِدُ وَأَنَاْ عَجُوزٌ وَهَذَا بَعْلِی شَیْخاً إِنَّ هَذَا لَشَیْءٌ عَجِیبٌ
(همسر ابراهیم) گفت: ای وای بر من! آیا دارای فرزند میشوم در حالی که من پیرزنم و این شوهرم پیرمرد؟ براستی که این چیز عجیبی است!
نکتهها:
همسر ابراهیم علیه السلام براستی حقّ داشت که تعجّب کند، زیرا او (عجوز عقیم) بود**ذاریات، 29. ***یعنی علاوه بر پیری و داشتن سنّی حدود نود سال، در جوانی نیز نازا بود و ابراهیم علیه السلام نیز صد سال داشت.
به فرمودهی تفسیر المیزان، «بَعْل» به کسی میگویند که نیازی به دیگری نداشته باشد و بتواند روی پای خودش بایستد، و از آنجا که شوهر میتواند مخارج خود را به تنهایی تأمین نماید، به او «بَعل» گفته میشود. به نخلی هم که نیاز به آبیاری نداشته باشد، «بعل» اطلاق میگردد.
پیامها:
1- زن میتواند به مرحلهای برسد که با فرشتگان سخن بگوید. (قالت)
2- اظهار تعجّب از اِعمال قدرت الهی، منافاتی با ایمان به خداوند ندارد. (انّ هذا لشی عجیب )
3- قدرت خدا را در امکانات محدود خود محصور نسازیم. (أنا عجوز، بعلی شیخاً) (همیشه اسباب و علل ظاهری، کارساز نیست)