(59) وَلَوْ أَنَّهُمْ رَضُواْ مَآ ءَاتَهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَقَالُواْ حَسْبُنَا اللَّهُ سَیُؤْتِینَا اللَّهُ مِن فَضْلِهِ وَرَسُولُهُ إِنَّآ إِلَی اللَّهِ رَغِبُونَ
اگر آنان به آنچه خدا و پیامبرش به آنان دادهاند راضی میشدند و میگفتند: خداوند (و آنچه او صلاح بداند) برای ما بس است، خدا و پیامبرش به زودی از فضل خود به ما خواهند داد و ما تنها به پروردگار، راغب و امیدواریم، (اگر چنین میگفتند، برای آنان بهتر بود).
نکتهها:
در این آیه چهار مرحله مطرح شده است:
1- رضا و تسلیم به تقدیر الهی. (رضوا ما آتاهم اللَّه)
2- اظهار رضایت به زبان. (قالوا حسبنا اللَّه)
3- امید به فضل و کرم الهی. (سیؤتینا ...)
4- بیتوجّهی به دنیا و رغبت به خداوند. (الی اللَّه راغبون)
پیامها:
1- منافقان هرگز از خداوند و تقدیرهای او راضی نمیشوند. (ولو)
2- سیاستگذاری و تصمیمگیری در نحوهی تقسیم و صرف بیتالمال و امور مالی واقتصادی با خدا وپیامبر ورهبر امّت اسلامی است. (آتاهم اللّه ورسوله)
3- تنها نباید به تنگناها نگریست، صبر، آینده بهتری را پیش میآورد. (سیؤتینا)
4- تلخی محرومیّتهای دنیوی، با وعدههای قطعی خداوند به مؤمنان و نعمتهای بهشتی، شیرین میشود. (سیؤتینا)
5 - ما از خداوند طلبکار نیستیم، هر چه عطا کند از فضل خویش است. (فضله)
6- الطاف الهی از طریق پیامبران و اولیا به ما میرسد. (فضله و رسوله)
7- محبّت خدا، زمینهساز صبر، رضا و قناعت است. (الی اللَّه راغبون)