(3) ذُرِّیَّةَ مَنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ إِنَّهُ کَانَ عَبْداً شَکُوراً
(ای بنیاسرائیل!) ای فرزندانِ کسانی که آنان را همراه نوح، سوار (بر کشتی) کردیم و (نجات دادیم!) همانا نوح، بندهای بسیار شکرگزار بود (شما هم مثل او باشید، تا نجات یابید).
نکتهها:
حضرت نوح را «پدر دوّم» انسان گفتهاند، چون در طوفان نوح، همهی مردم غرق شدند، جز آنان که در کشتی همراه نوح بودند. از این رو معنای «ذُرّیّة مَن حَمَلنا» همانند جملهی «یا بنی آدم» است.
حضرت نوح در میان پیامبران، بیش از همه عمر کرد و همواره گرفتار اذیّت و آزار کفّار و لجوجان بود، ولی بندهای بسیار شاکر بود.**گوشهای از دعاها و شکرهای آن حضرت در تفسیر مجمع البیان و اطیب البیان آمده است.*** خداوند نیز برای حضرت نوح، حساب ویژهای باز کرده و سلام مخصوص به او داده است.**(سلام علی نوحٍ فی العالمین) صافّات، 79.***
پیامها:
1- در مکتب انبیا بودن و همراهی با آنان، رمز نجات و بقای انسان است. (ذرّیة مَن حملنا مع نوحٍ)
2- تاریخِ گذشتگان، عامل تربیت و هشدار برای آیندگان است. (ذرّیة مَن حملنا)
3- توجّه دادن فرزندان به شرافت و ایمان نیاکان، راهی عاطفی برای تربیت و پذیرش دعوت و مسئولیّت آنان است. (ذرّیة مَن حملنا)
4- عبودیّت وبندگی خدا، زمینه ایمنی از حوادث و مهالک است. (حَملنا مع نوح انّه کان عبداً شکوراً)
5 - تجلیل از مردان والا و اسوه، از عوامل تربیت است. (کان عبداً شکوراً)
6- یکی از برکات شکور بودن، ذرّیه پایدار داشتن است.(ذرّیة مَن... عبداً شکوراً)