(20) إِنَّهُمْ إِن یَظْهَرُواْ عَلَیْکُمْ یَرْجُمُوکُمْ أَوْ یُعِیدُوکُمْ فِی مِلَّتِهِمْ وَلَن تُفْلِحُواْ إِذاً أَبَداً
زیرا اگر آنان (مشرکان) بر شما دست یابند، سنگسارتان خواهند کرد، یا شما را به آیین خودشان باز خواهند گرداند و در این صورت هرگز رستگار نخواهید شد.
پیامها:
1- در مواردی برای حفظ جان و ایمان، تقیه واجب است. (لایشعرنّ... یرجموکم او یعیدوکم ...)
2- کسی که در حفاظت از خود و ایمانش کوتاهی کند و منحرف شود، هرگز رستگار نمیشود. (لن تفلحوا)
3- منطقِ «خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو» با قرآن مخالف است. (یعیدوکم فی ملّتهم ولن تفلحوا)
4- قهر محیط و جبر جامعه و حکومت، غالباً نوع مردم را منحرف و بدبخت میکند، ولی باید در مقابل آن ایستاد. (یعیدوکم فی ملّتهم ولن تفلحوا اذاً ابداً)
5 - سنگسار شدن در راه حق، عیب نیست، ولی انحراف و ارتداد عیب است. (یرجموکم او یعیدوکم فی ملّتهم و لن تفلحوا اذا ابدا)
6- مرتد، هرگز رستگار نمیشود. (یعیدوکم فی ملّتهم ولن تفلحوا اذاً ابداً)