(36) وَمَآ أَظُنُّ السَّاعَةَ قَآئِمَةً وَلَئِن رُّدِدتُّ إِلَی رَبِّی لَأَجِدَنَّ خَیْراً مِنْهَا مُنقَلَباً
و گمان نمیکنم که قیامت برپا شود و اگر هم به سوی پروردگارم بازگردانده شوم، یقیناً بهتر از این (باغ) را در بازگشت، خواهم یافت.
نکتهها:
کافران میپندارند نعمتدادن بر خدا لازم است و این حقّ انسان است که باید همواره برخوردار باشد. چنانکه در آیه 50 سورهی فصّلت میخوانیم: (لئن رجعت الی ربّی انّ لی عنده للحُسنی) اگر قیامتی هم باشد، بهترینها برای ما خواهد بود. ولی این تفکّر در قرآن رد شده است. انسان از لطف وفضل خدا بهرهمند است، ولی اگر خدا بخواهد، آبها راتلخ، درختها را خشک وکافران را نابود یا وحی به انبیا را قطع میکند، تا مپندارند که بدون لطف الهی استحقاق این نعمتها را دارند.
پیامها:
1- دلبستگی به دنیا و دنیاگرایی، زمینهی انکار قیامت است. (انا اکثر منک... وما اظنّ الساعة قائمة...)
2- منکران قیامت، دلیلی بر نفی آن ندارند. (ما اظنّ)
3- امید و آرزوی بیجا و بیدلیل محکوم است. (ولئن رددت)
4- انسان فطرتاً گرایش به خدا و معنویات دارد. (الی ربّی)
5 - بعضیها به غلط نعمت را نشانهی کرامت و ارزش خود میپندارند و آن را ابدی میدانند. (لئن رددت الی ربّی لاجدنّ خیراً)