(68) أَفَأَمِنتُمْ أَن یَخْسِفَ بِکُمْ جَانِبَ الْبَرِّ أَوْ یُرْسِلَ عَلَیْکُمْ حَاصِباً ثُمَّ لَا تَجِدُواْ لَکُمْ وَکِیلاً
پس آیا ایمن شدهاید از اینکه شما را در ناحیهی خشکی (به قهر خود) فرو برد، یا باران ریگ بر شما بباراند، سپس نگهبانی برای خود نیابید؟
نکتهها:
هلاکت اقوام پیشین، به گونههای متفاوت بوده است؛ خداوند برخی متجاوزان و دشمنان را در زمین فرو برد، بعضی را در دریا غرق کرد، بعضی را سنگباران و با صاعقهی آسمانی نابود کرد. پس دست خدا برای هلاکت کفّار باز است، اگر امروز شما را از دریا به سلامت به ساحل رساند، گمان نکنید راهی برای تنبیه شما نیست! یا دیگر عذاب نمیشوید.
پیامها:
1- به نعمتهای الهی مغرور نشویم. (نجّاکم... افأمنتم) نجات از یک حادثه، نشانه نجات ابدی نیست، شاید دروقتی دیگر یا نقطهای دیگر دچار مصیبت شویم.
2- احساس امنیّت از عقوبت، زمینهساز غفلت و تجاوز است. (أفامنتم)
3- انسان در هر لحظه و هر جا که باشد، در دست قدرت خداست و خشکی و دریا برای قهر خدا فرق نمیکند. (یخسف بکم جانب البَرّ)
4- در برابر قهر خدا، هیچ قدرت وتکیهگاهی نیست. (ثمّ لاتجدوا لکم وکیلاً)