(102) لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنفُسُهُمْ خَلِدُونَ
آنان صدای (زبانه کشیدن) آن را نمیشنوند و آنان در آنچه (از نعمتها و کامیابیها) که دلشان بخواهد جاودانهاند.
نکتهها:
انسان در دنیا، هر چند هم در رفاه و کامیابی باشد، ولی خواسته یا ناخواسته ممکن است خبرهای ناگوار و حوادث تلخ به گوشش برسد و از لذّت و عیش او بکاهد، امّا در قیامت، اهل بهشت به دور از هر خبر بد و سر و صدای ناهنجار و ناله و فریاد گرفتاران، با عیش کامل به کامروایی مشغولند.
امیرالمؤمنین علیّ علیه السلام در خطبه 183 نهجالبلاغه میفرماید: خداوند، آن چنان اهل بهشت را گرامی داشته که حتّی گوشهایشان صدای آتش دوزخ و ناله و فریاد اهل آن را نمیشنود.**تفسیر نمونه.***
قرآن در بیان گستردگی کمّی و کیفی نعمتهای بهشتی، آیات متنوّعی دارد. در آیهای میفرماید: (ما تشتهیة الانفس و تلذّ الاعین)**زخرف، 71.*** هر چه که میل انسان بکشد و هر چه که چشم از آن لذّت ببرد. در این آیه میفرماید: (و هم فی ما اشتهت انفسهم خالدون) آنان در هر چه که دلشان بخواهد برای همیشه متنعّماند، و در جای دیگر با این چنین عبارتی توصیف میفرماید که: (فلا تعلم نفس ما اخفی لهم)**سجده، 17.*** احدی نمیداند که چه لذائذ وکامیابیهایی برای اهلبهشت، ذخیره ومخفی شده است.
در حدیثی از رسول خدا صلی الله علیه و آله آمده است که: کیفیّت نعمتهای بهشتی را نه گوشی شنیده و نه چشمی دیده است.**الفقیه، ج1، ص295.***
پیامها:
1- در قیامت، اهل بهشت، فارغ از رنج و ناله گرفتاران به کامروایی مشغولند. (لایسمعون حسیسها)
2- اشباع واقعی غرایز، تنها در بهشت ممکن است. (فیما اشتهت)
3- در بهشت، نه محدودیّت در نعمتهاست (فیما اشتهت) و نه محدودیّت در زمان بهرهمندی. (خالدون)