(83) وَإِذَآ أَنْعَمْنَا عَلَی الْإِنْسَنِ أَعْرَضَ وَنََا بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ کَانَ یَؤُساً
و هرگاه که به انسان نعمتی عطا کردیم، روی گرداند و شانهی خودرا (از روی تکبّر) چرخاند و چون (کمترین) گزندی به او رسد (از همه چیز) مأیوس و نومید شود.
نکتهها:
«نابجانبه» یعنی به سوی خود رفته، به خود گرایش مییابد و شانه میچرخاند.
پیامها:
1- رفاه و آسایش، زمینه ساز غفلت است. (اذا انعمنا، اعرض)
2- انسان به جای اینکه نعمت را از خدا بداند و به او بگرود، آن را از فکر، استعداد، نبوغ و کار خود میپندارد و خدا را رها میکند. (نأبجانبه)
3- نعمتها از خداست، ولی شرّ وبدی از عملکرد خودماست. (انعمنا، مسّهالشرّ)
4- انسان آن قدر ضعیف است که با نعمتی، گرفتار غفلت شده و با سختی و حادثهی کوچکی، نا امید میشود.(اذا انعمنا...اعرض، اذا مسه الشر کان یؤساً)