(102) أَفَحَسِبَ الَّذِینَ کَفَرُواْ أَن یَتَّخِذُواْ عِبَادِی مِن دُونِی أَوْلِیَآءَ إِنَّآ أَعْتَدْنَا جَهَنَّمَ لِلْکَفِرِینَ نُزُلاً
آیا آنان که کفر ورزیدند، پنداشتند که بندگان مرا به جای من به سرپرستی بگیرند؟ قطعاً ما جهنّم را برای پذیرایی از کافران مهیّا کردهایم.
نکتهها:
در این آیات، سیمای کافران چنین ترسیم شده است:
الف: کوردلی، (کانت اعینهم فی غطاء)
ب: بندگی بندگان به جای بندگی خدا، (یتخّذوا عبادی من دونی اولیاء)
ج: جهل و تعصّب، (یحسبون انّهم یحسنون صنعاً) (آیه بعد)
کلمهی «نُزُل» یا به معنای منزلگاه است و یا نخستین چیزی که با آن از میهمان پذیرایی میشود.
پیامها:
1- شرک و باورهای مشرکان، خیالی بیش نیست. (أفحسب)
2- غیر خدا، هر که باشد، (دون الله)، مخلوق وبندهی خداست. (عبادی) چگونه مخلوق را به جای خدا گرفتهاند؟
3- پذیرفتن ولایت غیر خدا کفر است. (کفروا، من دونی اولیاء)
4- دوزخ هم اکنون موجود است و عذاب الهی جدّی وقطعی است. (انّا اعتدنا)
5 - کیفر کفر، دوزخ است. (اعتدنا جهنّم للکافرین)