(4) قَالَ رَبِّ إِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّی وَاشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَیْباً وَلَمْ أَکُن بِدُعَآئِکَ رَبِّ شَقِیّاً
(زکریّا) گفت: پروردگارا! همانا استخوانم سست شده، و (موی) سرم از شعلهی پیری، سفید شده است و پروردگارا! من هرگز در دعای تو (از اجابت) محروم نبودهام.