(65) رَبُّ السَّمَوَ تِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا فَاعْبُدْهُ وَاصْطَبِرْ لِعِبَدَتِهِ هَلْ تَعْلَمُ لَهُ سَمِیّاً
پروردگار آسمانها وزمین وآنچه میان آن دو قرار دارد؛ تنها او را پرستش کن و برای عبادتش شکیبا باش، آیا برای او همتا و هم نامی میشناسی؟
نکتهها:
برای کلمهی «سمیّ» چند معنا ذکر شده است: شریک، همانند، همنام و فرزند.
کلمه «ربّک» در آیه قبل و کلمه (ربّ السموات و الارض) در این آیه نشان وحدت مدیریّت در اداره زندگی بشر با تمام هستی است.
عبادت، تنها ذکر خداوند و نماز نیست، زیرا این گونه عبادتها مشکلی ندارد تا به صبر و مقاومت نیازمند باشد. پس مراد از (فاعبد و اصطبر) عبادتی است که انسان را دچار تضادها، طاغوتها و مشکلات فراوان میکند و به خاطر همین، نیازمند صبر و استقامت است.
در روایتی از حضرت علی علیه السلام میخوانیم که درباره معنای (هل تعلم له سمیّا) فرمودند: هیچ کس به نام اللّه نامیده نشده است.**توحید صدوق، ص 263.***
پیامها:
1- فلسفهی عبادت ما در برابر خداوند، ربوبیّت انحصاری او نسبت به همهی هستی است. (ربّ السموات ... فاعبد)
2- عبادت، صبر لازم دارد. (فاعبده واصطبر) (عبادت، یک نوع مبارزه با هوسها و طاغوتهاست که صبر میخواهد.)
3- خداوند تورا فراموش نکرده است، پس تو نیز او را فراموش نکن. (وما کان ربّک نسیّاً... فاعبده)
4- خداوند، فرزند ندارد و هیچ موجودی مثل او نیست. (هل تعلم له سمیّاً)