(2) مَا یَأْتِیهِم مِّن ذِکْرٍ مِّن رَّبِّهِم مُّحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَهُمْ یَلْعَبُونَ
هیچ پند تازهای از طرف پروردگارشان برای آنان نیامد، مگر اینکه آن را شنیدند و (باز) سرگرم بازی شدند.
نکتهها:
مسألهی قدیم یا حادث بودن کلام خدا، از جمله مسائلی است که در زمان خلفای بنی عباس مطرح شد و مورد جرّ وبحث فراوان قرار گرفت. به نظر میرسد که طرح این بحث، بیشتر جنبه سیاسی داشت تا مردم را از امور اساسی و حقایق اصیل اسلامی و برخورد با حکّام ستمگر، منصرف سازند. بدیهی است که محتوای قرآن، از علم خداوند سرچشمه گرفته و قدیم است، ولی الفاظ آن که بر پیامبر صلی الله علیه و آله نازل شده، حادث و جدید است. به هر حال، این گونه مباحث، مشکلی را از افراد و جامعه حل نمیکند و امامان ما نیز از آن پرهیز داشتهاند.**تفسیر نمونه.***
پیامها:
1- تذکّرات الهی با تداوم و تکرار همراه است. (ما یأتیهم) (فعل مضارع)
2- تذکّر و تربیت، ملازم یکدیگرند. (ذکر من ربّهم)
3- قرآن، مایهی ذکر است. (ذکر من ربّهم)
4- نوآوری در تذکّر، یک ارزش است. (ذکر من ربّهم محدث)
5 - گوش دادن وفهمیدن کافی نیست، پذیرش وعمل لازم است. (استمعوه و هم یلعبون)
6- سرچشمه لهو و لعب، غفلت و اعراض است. (فی غفلة معرضون - یلعبون)
7- زندگی به دور از وحی و یاد الهی، بازیچهای بیش نیست. (و هم یلعبون)