(111) وَقَالُواْ لَنْ یَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلّا مَنْ کَانَ هُوداً أَوْ نَصَرَی تِلْکَ أَمَانِیُّهُمْ قُلْ هَاتُواْ بُرْهَنَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ صَدِقِینَ
وگفتند: هرگز به بهشت داخل نشود مگر آنکه یهودی یا نصرانی باشد. اینها آرزوهای آنهاست، بگو: اگر راستگویید، دلیل خود را (بر این موضوع) بیاورید.
پیامها:
1- غرور دینی، باعث شد تا یهود ونصاری خود را نژاد برتر و بهشت را در انحصار خود بدانند. (الاّ مَن کان هوداً او نصاری)
2- امتیازطلبی وخودبرتربینی، آرزویی خام وخیالی واهی است. (تلک امانیّهم)
3- ادّعای بدون دلیل محکوم است. (قل هاتوا برهانکم)
4- هرگونه عقیدهای باید بر اساس دلیل باشد. (قالوا... قل هاتوا برهانکم) قرآن، مطالب خود را با دلیل بیان کرده است و از مخالفان نیز تقاضای دلیل میکند.