(112) بَلَی مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلا َ هُمْ یَحْزَنُونَ
آری، کسی که با اخلاص به خدا روی آورد و نیکوکار باشد، پس پاداش او نزد پروردگار اوست، نه ترسی بر آنهاست و نه غمگین خواهند شد.
نکتهها:
آیه علّت ورود در بهشت را، تسلیم فرمان خدا و نیکوکار بودن میداند. یعنی بهشت به ادّعا وشعار به کسی داده نمیشود، بلکه ایمان و عملصالح لازم است.
پیامها:
1- برای ورود به بهشت، به جای خیال و آرزو، هم تسلیم خدا بودن و ایمان درونی لازم است و هم عمل صالح بیرونی. (اسلم وجهه لله و هومحسن)
2- نیکوکاری باید سیرهی انسان باشد، نه به صورت موسمی وفصلی. (هو محسن)
3- پاداش دادن، از شئون ربوبیّت است. (اجره عند ربه)
4- هر کس خالصانه روی به خدا آورد، هم بهره کامل دارد؛ (فله اجره عند ربه) و هم از هر نوع دلهره بیمه خواهد بود. (لا خوف علیهم)