(134) تِلْکَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا کَسَبَتْ وَلَکُمْ مَا کَسَبَتُمْ وَلاَ تُسئَلُونَ عَمَّا کَانُواْ یَعْمَلُونَ
آنها امتی بودند که درگذشتند، دست آورد آنها مربوط به خودشان و دست آورد شما نیز مربوط به خودتان است و شما از آنچه آنان انجام دادهاند، بازخواست نخواهید شد.
نکتهها:
یکی از اشتباهات بنیاسرائیل این بود که به نیاکان و پیشینیان خویش، بسیار مباهات و افتخار میکردند و گمانشان این بود که اگر خودشان آلوده باشند، به خاطر کمالات گذشتگانشان، مورد عفو قرار خواهند گرفت. این آیه به آنان هشدار میدهد که شما مسئول اعمال خویش هستید، همچنان که آنان مسئول کردههای خویش هستند.
در کتاب غررالحکم از حضرت علی علیه السلام آمده است: «الشرف بالهمم العالیة لا بالرمم البالیة» شرافت و بزرگی به همتهای عالی و بلند است، نه به استخوانهای پوسیدهی نیاکان و گذشتگان. در تاریخ میبینیم که افراد در سایه عمل خویش، آینده خود را رقم میزنند. زن فرعون اهل بهشت میشود، ولی همسر لوط در اثر بد کرداری، به دورخ رهسپار میشود. اینها نمونهی عدالت ونظام حقِ پروردگار است.
در حدیثی از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نقل شده است که فرمود: ای بنیهاشم، مبادا سایر مردم برای آخرت خود کار کنند، ولی شما به انساب خود دل خوش کنید.
پیامها:
1- نسبت خویشاوندی، در قیامت کارساز نیست. (لها ماکسبت ولکم ما کسبتم)
2- آینده هرکس وهر جامعهای، در گرو عمل خود اوست. (ولاتسئلون عمّاکانوا یعملون)