(7) صِرَ طَ الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَلاَ الضَّآلِّینَ
(خداوندا! ما را به) راه کسانی که آنها را مشمول نعمت خود ساختی، (هدایت کن) نه غضب شدگان و نه گمراهان!
نکتهها:
این آیه راه مستقیم را، راه کسانی معرّفی میکند که مورد نعمت الهی واقع شدهاند وعبارتند از: انبیا، صدّیقین، شهدا وصالحین.**(من یطعاللّه والرّسول فاولئک مع الّذین انعم اللّه علیهم من النبیّین والصدّیقین والشهداء والصالحین)، کسانی که خدا و رسول را پیروی کنند، آنان با کسانی هستند که خدا آنها را نعمت داده است، از پیامبران، راستگویان، شهدا و صالحان. نساء، 69 و آیه 59 سوره مریم.*** توجّه به راه این بزرگواران و آرزوی پیمودن آن وتلقین این آرزو به خود، ما را از خطر کجروی وقرار گرفتن در خطوط انحرافی باز میدارد. بعد از این درخواست، از خداوند تقاضا دارد که او را در مسیر غضبشدگان وگمراهان قرار ندهد. زیرا بنیاسرائیل نیز به گفته قرآن، مورد نعمت قرار گرفتند، ولی در اثر ناسپاسی ولجاجت گرفتار غضب شدند.
قرآن، مردم را به سه دسته تقسیم مینماید: کسانی که مورد نعمت هدایت قرار گرفته وثابت قدم ماندند، غضب شدگان و گمراهان.
مراد از نعمت در (انعمتَ علیهم)، نعمتِ هدایت است. زیرا در آیهی قبل سخن از هدایت بود. علاوه بر آنکه نعمتهای مادی را کفّار ومنحرفین ودیگران نیز دارند.
هدایت شدگان نیز مورد خطرند و باید دائماً از خدا بخواهیم که مسیر ما، به غضب و گمراهی کشیده نشود.