(16) أُوْلَئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُاْ الضَّلَلَةَ بِالْهُدَی فَمَا رَبِحَت تِّجرَتُهُمْ وَ مَا کَانُواْ مُهْتَدِینَ
آنان کسانی هستند که به بهای (از دستدادن) هدایت، خریدار ضلالت و گمراهی شدند. امّا این داد وستد، سودشان نبخشید و در شمارِ هدایت یافتگان در نیامدند. (ویا به اهداف خود راهی نیافتند.)
نکتهها:
منافقان، صاحب هدایتی نبودند که آنرا از دست بدهند. پس شاید مراد آیه این است که زمینههای فطری و عوامل هدایت را از دست دادند. همچنان که در آیات دیگر میخوانیم: (اشتروا الکفر بالایمان)**آلعمران، 177.*** گروهی ایمان را با کفر معامله کردند. و یا (اشتروا الحیوة الدّنیا بالاخرة)**بقره، 86.*** آخرت را با زندگی دنیوی معامله نمودند. ویا (والعذاب بالمغفرة)**بقره، 175. ***آمرزش و عفو الهی را با قهر و عذاب او معامله نمودند. یعنی استعداد ایمان و دریافت پاداش و مغفرت را با اعمال خود از بین بردند.
عاقبت، نور الهی دود شد - فطرت حقجوی او، نمرود شد
پیامها:
1- منافق، سود و زیان خود را نمیشناسد ولذا هدایت را با ضلالت معامله میکند. (اشتروا الضلالة بالهدی)
2- انسان، آزاد و انتخابگر است. چون داد و ستد، نیاز به اراده وتصمیم دارد. (اشتروا الضلالة...)
3- دنیا همچون بازار است و مردمان، معاملهگر و مورد معامله، اعمال و انتخابهای ماست. (اشتروا... فما ربحت تجارتهم)
4- عاقبتِ مؤمن، هدایت؛ (علی هدیً من ربّهم) و سرانجام منافق، انحراف است. (ما کانوا مهتدین)
5 - منافقان به اهداف خود راهی نمییابند. (ما کانوا مهتدین) وبا توجّه به آیات بعد.