(127) وَإذْ یَرْفَعُ إِبْرَهِیمُ القَوَاعِدَ مِنَ البَیْتِ وَإِسْمَعِیلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّآ إِنّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ العَلِیمُ
و (بیاد آور) هنگامی که ابراهیم، پایههای خانه (کعبه) را با اسماعیل بالا میبرد (ومیگفتند:) پروردگارا از ما بپذیر، همانا تو شنوا و دانایی.
نکتهها:
از آیات و روایات متعدّد استفاده میشود که خانه کعبه، از زمان حضرت آدم بوده و حضرت ابراهیم علیه السلام آنرا تجدید بنا نموده است. چنانکه آن حضرت در موقع اسکان همسر و فرزندش در سرزمین مکّه میگوید: (ربّنا انّی اسکنتُ من ذرّیتی بوادٍ غیر ذی زَرع عند بیتک المحرّم)**ابراهیم، 37. ***خداوندا بعضی از خاندانم را در این سرزمین خشک و بدون زراعت، در کنار خانهی تو سکونت دادم. بنابراین در زمان شیر خوارگی حضرت اسماعیل علیه السلام نیز اثری از کعبه وجود داشته است. و در سورهی آل عمران**آلعمران، 96.*** نیز از کعبه به عنوان اوّلین خانه مردم یاد شده است. در آیه مورد بحث نیز سخن از بالا بردن پایههای خانه بدست ابراهیم علیه السلام است و این تعبیر میرساند که اساس خانه کعبه، قبلاً وجود داشته و ابراهیم و اسماعیل علیهما السلام آنرا بالا بردهاند. حضرت علی علیه السلام نیز در خطبه قاصعه**نهجالبلاغه، خطبه 192.*** میفرماید: خداوند تمام مردم را از زمان حضرت آدم تا ابد، با همین کعبه و سنگهای آن آزمایش مینماید.
ابراهیم واسماعیل علیهما السلام در کار مساوی نبودند. در حدیث میخوانیم: ابراهیم بنّایی میکرد واسماعیل سنگ به دست پدر میداد. وشاید به سبب همین تفاوت، میان نام آن دو بزرگوار فاصله گذاشته است. (یرفع ابراهیم القواعد من البیت و اسماعیل)
پیامها:
1- بانیان کارهای نیک را فراموش نکنیم. (اذیرفع) «اذ» یعنی گذشته را یاد کن.
2- در مسیر اهداف الهی، کار بنّایی و کارگری نیز عبادت است. لذا از خداوند قبولی آنرا میخواهند. (یرفع ابراهیم القواعد... ربنّا تقبّل منّا)
3- کار مهم نیست، قبول شدن آن اهمیّت دارد. حتّی اگر کعبه بسازیم، ولی مورد قبول خدا قرار نگیرد، ارزش ندارد. (ربّنا تقبّل)
4- کارهای خود را در برابر عظمت خداوند، قابل ذکر ندانیم. حضرت ابراهیم نامی از کار و بنایی خود نبرد و فقط گفت: (ربّنا تقبّل منّا)
5 - در روایات آمده است: از شرایط استجابت و آداب دعا، ستایش خداوند است. ابراهیم علیه السلام دعای خود را با ستایش پروردگار همراه ساخته است. (انّک انت السمیع العلیم)