(162) خَلِدینَ فِیهَا لَا یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلَا هُمْ یُنْظَرُونَ
(آنان برای) همیشه در آن (لعنت و دوری از رحمت پروردگار) باقی میمانند، نه از عذابِ آنان کاسته میشود و نه مهلت داده میشوند.
نکتهها:
در آیهی قبل بیان شد که اگر کتمان کنندگان، توبه کرده و حقایق را بیان نمایند، مورد لطف الهی قرار میگیرند. در این آیه میفرماید: امّا اگر کفّار توبه نکرده و در حال کفر بمیرند، باز همان لعنت خداوند و فرشتگان و تمام مردم گریبانگیر آنان خواهد بود.
سؤال: در آیه، لعنت همهی مردم بر کفّار مطرح شده است، ولی ناگفته پیداست که بعضی از مردم، خودشان کافر یا دوست کافرند، پس لعنت همه مردم در آیه به چه معنا میباشد؟
پاسخ: لعنت، در دنیا و آخرت مطرح است. کسانی که در دنیا دوست کفّار یا خود کافرند، در آخرت لعنت خواهند شد. (کلّما دخلت امّة لعنتْ اُختها)**اعراف، 38.***
یکی از درخواستها و دعاهای اولیای خدا، مسلمان مردن است. حضرت یوسف از خداوند میخواهد که مسلمان بمیرد: (تَوفّنی مُسلِماً)**یوسف، 101.*** حضرت ابراهیم و یعقوب به فرزندان خود سفارش میکنند که (فلاتموتنّ الاّ وانتم مسلمون)**بقره، 132.*** نمیرید مگر اینکه مسلمان یعنی تسلیم پروردگار باشید.
پیامها:
1- اصرار بر کفر ودر حال کفر مردن، دوری ابدی انسان را از رحمت الهی بدنبال دارد. (ماتوا و هم کفّار... علیهم لعنة اللّه)
2- آنچه مهم است، پایان عمر انسان است که آیا با ایمان میمیرد یا بیایمان. (ماتوا و هم کفّار)
3- تخفیف کیفر یا تأخیر آن، مربوط به دنیاست. در قیامت نه تخفیف است و نه تأخیر. (لا یخفّف... لا هم ینظرون)