(139) قُلْ أَتُحَآجُّونَنَا فِی اللَّهِ وَ هُوَ رَبُّنَا وَ رَبُّکُم وَلَنَآ أَعْمَلُنَا وَ لَکُمْ أَعْمَلُکُمْ وَ نَحْنُ لَهُ مُخْلِصونَ
(ای پیامبر! به اهل کتاب) بگو: آیا دربارهی خداوند با ما مجادله میکنید، در حالی که او پروردگار ما و شماست و اعمال ما برای ما و اعمال شما از آنِ شماست و ما برای او خالصانه عبادت میکنیم.
نکتهها:
این آیه، هشدار به اهل کتاب است که از ادّعاهای بیدلیل دست بردارند. آنها میگفتند: ما به خدا نزدیکتر و یا فرزندان او و یا محبوبان او هستیم. بنیاسرائیل گمان میکردند که باید همهی انبیا از نژاد آنان باشند و بخاطر قدیمی بودن دین آنان و کتاب تورات، خودشان را برتر میدانستند و لطف الهی را فقط مخصوص خودشان دانسته و با این گمان با مسلمانان محاجّه و گفتگو میکردند.
پیامها:
1- صاحب اختیار همهی انسانها، خداست. او به همه لطف دارد ومیتواند هر کس را از هر نژادی که باشد، مورد عنایت خاصّ خود قرار دهد. (هو ربّنا وربّکم)
2- سعادت هر کس در گرو اعمال اوست. ادّعا وشعار کارساز نیست. (لنا اعمالنا ولکم اعمالکم)
3- ملاک قرب به خداوند، عبادت خالصانه ومنزّه دانستن او از شریک است. (نحن له مخلصون)