(109) وَدَّ کَثِیرٌ مِنْ أَهْلِ الْکِتَبِ لَوْ یَرُدُّونَکُمْ مِّنْ بَعْدِ إیمَنِکُمْ کُفَّاراً حَسَداً مِّنْ عِنْدِ أَنْفُسِهِمْ مِّنْ بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الحَقُّ فاَعْفُواْ وَ اصْفَحُواْ حَتَّی یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ إِنَّ اللَّهَ عَلَی کُلِّ شَیءٍ قَدِیرٌ
بسیاری از اهل کتاب (نه تنها خودشان ایمان نمیآورند، بلکه) از روی حسدی که در درونشان هست، دوست دارند شما را بعد از ایمانتان به کفر بازگردانند، با اینکه حقّ (بودن اسلام و قرآن،) برای آنان روشن شده است، ولی شما (در برابر حسادتی که میورزند، آنها را) عفو کنید و درگذرید تا خداوند فرمان خویش بفرستد، همانا خداوند بر هر کاری تواناست.
نکتهها:
«عفو» یعنی بخشیدنِ خلاف، «صَفح» یعنی نادیده گرفتنِ خلاف.
دشمن که در دل آرزوی کفر شما را دارد، در عمل از هیچ توطئه و نقشهای خودداری نخواهد کرد. روشهای اقدام آنها همان طرح سؤالات بیجا، وسوسهها، القای شبهات و... میباشد که باید نسبت بدانها هشیار بود.
پیامها:
1- نسبت به روحیّات وبرنامههای دشمنان خود، مواظب باشید. (ودَّ... یرُدّونکم)
2- در برخورد با دشمن نیز باید انصاف داشت. (ودّ کثیر) (آیه میفرماید: بسیاری از اهل کتاب چنین هستند، نه همهی آنان.)
3- شعلهی حسادت، چنان خطرناک است که بعد از علم و آگاهی نیز فرو نمینشیند. (حسداً... من بعد ما تبین لهم الحقّ)
4- شما با ایمان آوردن به اسلام، عظمت و عزّتی مییابید که دشمنان به شما رشک و حسد میورزند و میخواهند شما به جهل، شرک و تفرقهی زمان جاهلیّت برگردید. (ودّ کثیر... لو یردّونکم)
5 - با مخالفان نباید فوراً به خشونت برخورد کرد، گاهی لازم است حتّی با علم به کینه و حسادت آنها، با ایشان مدارا نمود. (فاعفوا)
6- فرمان عفو دشمن، به صورت موقّت و تا زمانی است که مسلمانان دلسرد و دشمنان جسور نشوند. (فاعفوا و اصفحوا حتّی)
7- عفو، نشان ضعف نیست. خداوند بر انجام هر کاری تواناست و امروز نیز میتواند شما را بر دشمنان غالب گرداند. (انّ اللّه... قدیر)